Bizim Romanimiz
BIZIM ROMANIMIZ
Sen koca bir romani barindirirken yureginde, ben sadece o kitabin onsozunde gecen, devrik bir cumleyim.
Bilmiyorum sende ki yerimi... Belki en derin noktalari seciyorum, belki de sadece uc noktalarini sahipleniyorum. Sen ki uzun uzun anlatirken benligini, ben kucuk ifadelere siginiyorum. Peki “ biz” oldugumuzda neyi ifade ediyoruz? Okurlarin yorumuna birakiyorum.
Okumaktan cok yasamayi isterim bu romani. Her virgulu, her noktayi, her ani... Gizli oznelerin arkasina saklanip, bir anlam yuklenmektense... Oznesi belli olmayan bir cumlede bir is, bir olus bildirmek istiyorum. Istiyorum ki yerim belli olsun. Istiyorum ki, okurken kelimelerin ahengini bir anda tum tamlamalar beni bulsun.
Bu bizim romanimiz. Ilk murekkep damlasi dustugunden beri kagida, her satirda adini barindiran... Giris heyecanli, gelismesi ozenli, bitisi? Allah kerim...
Bizim romanimiz. Konusu berrak, dili sade. Hic bir cumle sonunda, karmasaya yok musade! Akici... Hayal gucune yonelik degil, Hayat gucune bagli.
Kabinda hicbir resim olmamali. Cunku ne yasandigi bilinmez. Sade bir kilif tum aski anlatmamali. Sadece gorerek bir insan sevilmez... Her bolum sonunda bir cikis olmali. Kacabilecek bir yol bulmalisin sikildiginda. Fakat oyle yazilmali ki, her bolumun en can alici noktasi sana baglanmali. Kacmak istememelisin okumaya basladiginda. Ozgur olmalisin her cumle tonlamasinda... Mutlu olmalisin okurken duygulandiginda...
Sen koca bir romani barindirirken yureginde, ben sadece o kitabin onsozunde gecen, devrik bir cumleyim. Ama sunu bil ki sevdigim, yazarlarin adi hep onsozde gecer... Buna eminim.
Bizim romanimiz. Ben yazdim, ben yasadim... Sen okudun, sen bitirdin. Ama sunu unutma, bir okumaya bir omur yetmeyen bu romanda, EN COK SEN SEVILDIN!
Musa AHMETOGLU
10 Ekim 2010 – Pazar
Saat 05:12